HEMELSE STILTE
Stil zat hij daar
op ’t houten bankje,
helemaal in zichzelf gekeerd.
Wijsheid zag ik
in zijn ogen.
De stilte heeft hem veel geleerd.
Toen ik vroeg:
Hoe voelt de stilte?
Keek hij me vriendelijk aan.
De stilte is mijn hemel,
waar ik straks zal binnengaan.
Hij nam mijn hand
en sloot zijn ogen.
Het was een laatste groet.
Toen heeft hij
zijn hoofd gebogen.
Ik ben klaar, alles is goed!